Mapa - Rejon czułymski (Chulymskiy Rayon)

Rejon czułymski (ros Чулымский район) – rejon będący jednostką podziału administracyjnego rosyjskiego obwodu nowosybirskiego.

Rozwój ziem dzisiejszego rejonu czułymskiego oraz napływ kolonizatorów rosyjskich na jego tereny ma związek z przeprowadzeniem tędy traktu prowadzącego do Moskwy. Od 1762 roku zaczynają pojawiać się na tym obszarze nowe wsie i osiedla ludzkie, rozwija się handel, a ludność miejscowa zajmuje się głównie rolnictwem, handlem oraz rybołówstwem. Za czasów panowania cesarzowej Katarzyny II karnie zsyłani są tutaj Polacy pochodzący ze wschodnich rubieży Rzeczypospolitej. Na przełomie XVIII i XIX wieku w centrum tego regionu, Czułymiu, znajdowało się około 200 domostw. Wielkim impulsem do rozwoju ziemi czułymskiej było poprowadzenie przez jej obszar trasy Kolei Transsyberyjskiej. Budowa tego odcinka została ukończona w 1894 roku. Wraz z rozwojem gospodarczym szedł w parze także napływ nowej ludności, z zachodnich i centralnych guberni Imperium Rosyjskiego. W 1898 roku powstaje tu wołost, a centrum regionu liczy 120 mieszkańców. Na tym terenie funkcjonowała także prawosławna cerkiew. Na początku XX wieku na miejscowej stacji kolejowej przeładowywano rocznie około 90 tysięcy ton różnych towarów.

W latach 1918-1919, w czasie trwania rosyjskiej wojny domowej tereny te znajdują się pod jurysdykcją rządu admirała Aleksandra Kołczaka, a miejscowe stacje kolejowe zajmują żołnierze z Korpusu Czechosłowackiego. 19 grudnia 1919 roku ziemia czułymska zostaje zajęta przez Armię Czerwoną i wchodzi w skład państwa bolszewickiego. Władze sowieckie w 1925 roku powołują do życia rejon czułymski. Większa część mieszkańców rejonu to rolnicy, drobni wytwórcy, a także pracownicy kolejowi. W latach trzydziestych dochodzi do elektryfikacji rejonu, słabo prezentuje się opieka medyczna, gdyż na cały rejon przypada jedynie dwóch lekarzy. Od 1929 roku rejon słynie jako miejsce lokalizacji przemysłu drzewnego, inwestuje się także w rozwój linii kolejowych, stworzona zostaje zajezdnia naprawczo-techniczna. Lata trzydzieste to także etap stalinowskiej kolektywizacji rolnictwa. Po wojnie rozwijana jest infrastruktura transportowa, a wysokie nakłady przeznaczane są także na szkolnictwo, budowę nowych powierzchni mieszkaniowych oraz poprawę warunków życia. Rozpad Związku Radzieckiego doprowadził do zapaści w przemyśle drzewnym rejonu, który stał się mało opłacalny w nowych warunkach, postosowieckiej Rosji.